آیا ما خودمان به خودمان توجه داریم؟ آن دلسوزیِ شایسته به خودمان…نه به خانه‌ی مان، به خانه‌ی مان دلسوزی داریم، دیوارهایش را خیلی پاک می‌کنیم، مبلمان‌هایمان را هفتـه شش بار اُتو می‌زنیـم، شانزده بار دستمال می‌کشیـم، جارو می‌کشیم، دیوارها را همانجور می‌لیسیم به قول یکی از دوستان، ماشین‌ما را همانطور، هفته‌ای چندبار ماشین خود می‌شوئیم؟ دلـمان را هفته‌ای چند بار می‌شوئیم؟ عقل مان را هفته‌ی چند بار می‌شوئیم که این اندیشه‌های نادرست را بزدائیم؟ تخیلات ما را ماهی چند دفعه سَر می‌کشیم که خیالات واهی و ابلهانه را از این بیرون بریزیم؟ …بر فرش علی (ع) نشسته‌ایم، بر فرش حسین (ع) نشسته‌ایم، هفته‌ای چنـدبار این کار را می‌کنیم؟ هفـته‌ای چند بار اخلاص‌مان را وارسی می‌کنیم که به خدا این اخلاص‌مان چقدر هست؟ آیا گرد و خاکی نگرفتدش؟ به ائمه (ع)، به حسین (ع)، به علی (ع) چقدر هست؟ زنگاری نپذیرفته است؟
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، رحمان – جلسه دهم)