۹۰- از شکوه خودت…مرا بپوشان تا هرکس مرا می‌بینید، هیبت تو را دیده باشد

    «وَ ألبِسنی مِن مَحابَتِک» از جلال خودت، از هیبت خودت، از شکوه خودت…مرا بپوشان تا هرکس مرا می‌بینید، هیبت تو را دیده باشد، با دیدن من احساس کوچکی و کوچکی و کوچکی و کوچکی و تذلل کند…اگر آن لباس هیبت و شکوه بر جان کسی، بر قامت کسی، از طریق کرامت ربانی پوشیده شد، این دیگر به اختیار کسی نیست…فرشته ببیند، احترام می‌کند، دیوار ببیند، احترام می‌کند، آب ببیند، احترام می‌کند، درخت ببیند، احترام می‌کند، آهن ببینید، احترام می‌کند، انسان هم ببیند احترام می‌کند، حالا آن که انسان‌نما‌هائی مثل بنده برای خیلی‌ها احترام ندارم دلیل این نیست که آن‌ها شکوه و محابت ندارند، بلکه من انسانیت ندارم، چشم انسانی ندارم تا آن لباس را ببینم.