۱۵۹- خودِ نفس این باور، توجه، تکیه و امیدِ انسان را از خلق قطع می‌کند

    رشد و نُموّ موجوداتِ حیاتی، زراعی و انسان به دلالت و راهنمائی اوست، اگر خوب دقت کنید، آنچه آمد باورمان بشود، و ما به یقین برسیم که بله واقعاً همینطور است که تابش می‌گوید و ادعا می‌کند، خودِ نفس این باور، توجه، تکیه و امیدِ انسان را از خلق قطع می‌کند و به خداوند معطوف می‌سازد، متصل می‌سازد و متمرکز می‌گرداند، دیگر آنجا ما متوجهِ وسائط نخواهیم بود، آنچه می‌رسد می‌دانیم که واقعاً می‌رسد و آنچه حکمت بالغه‌ی آن حکم کند، جلو راهمان قرار می‌گیرد.

(گوشه‎ای از سخنرانی آرمان‎های امام علی علیه السلام، قیوم – جلسه نهم)