در این بخش به ذکر لزوم رعایت پاره ئی از نشانه ها و علامتها در نوشته می پردازیم که:
1 ـ درست و روان خواندن نوشته را مهیا می کنند.
2 ـ درست و کامل فهمیدن مطلب را میسر می سازند.
3 ـ برخی از گنگی ها، ابهام ها و نارسایی ها را برطرف می سازند.
از ظهور این نشانه ها در شیوۀ نگارش زبان فارسی مدت چندانی نگذشته و پس از آشنایی نویسندگان ما، با شیوۀ نگارش دانشمندان غرب، در زبان فارسی رایج شده است.([1])
یکی از اساتیدمان را باور بر این بود که: فارسی زبانهای امروزی فقط از آن جهت به رعایت این نشانه ها در نوشته های خود نیازمند می باشند که از طریق فصاحت و بلاغت دور افتاده و با خودِ وسایل اصلی کلام و بیان (کلمه ها، عبارتها و جمله ها)حرف دل خود را به صورتی کاملاً روشن بیان کرده نمی توانند!
پذیرش این سخن بدین باورمان می رساند که: در صورت روشن، فصیح و بلیغ نوشتن مطلب، ما را به این نشانه ها و رعایت کامل و همه جانبۀ آنها نیازی نخواهد بود. به هر حال، از آنجا که شناسایی و احیاناً کاربرد بجای آنها در شرایط امروزی هرگز کاری لغو و بدون نتیجه نتواند بود، ما فقط به معرفی و ذکر محل و موقع کاربرد آنها بسنده می داریم:
[1] . زبان عربی از دیر باز با نشانه هائی همراه و آشنا بوده و در بهتر خوانی ـ بویژه در تجوید ـ از آنها بهره برداری شده و
می شود.