وقتی این اسم و حضرت حق از طریق این اسم بر عبد تجلی کرد، این بنده می‌شود مجسمه‌ی توجهات به هستیِ خودش، نه به بیرون! خودش را، ذاتش را، حقیقت هستی‌اش را، هویت ربانی‌اش را توجه می‌کند و نسبت به آن دلسوز است، نسبت به آن مهرورز است، نسبت به آن می‌کوشد…راه رسیدن و شکوفا ساختنِ سرمایـه‌های وجودی را بررسی می‌کند، به راه‌های رسیدن به کمالات وجودی توجه می‌کند، چه از خود، چه از دیگران! چه از دوست، چه از دشمن!
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، رحمان – جلسه دهم)