خداوند اینطوری نبوده که به دوستان خودش، به ایمان آورندگان خودش، هستی بدهد اما به آن‌هائی که ایمان نمی‌آورند ندهد، به این‌هائی که ایمان می‌آورند، چشم بدهد، عقل بدهد، دانش بدهد، زیبائی بدهد، ثروت بدهد ولی برای آنان که ایمان نمی‌آورند، ندهد «أَكْثَرُهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ»، «أَكْثَرَهُمْ لَا يَشْكُرُونَ» به همه می‌دهد، کسی هم که مظهر این اسم قرار می‌گیرد، همینطوری است، این دیگر این که است؟ کاری ندارد که است، یک موجود است، باید بدهی، بهش بدهی، مهر بدهی، توجه بدهی، لطف بدهی، دلسوزی بدهی، طهارت بدهی، کمال بدهی، راه را باز کنی تا برود، بابا ما این را نمی‌شناسیم! عیبی ندارد که نمی‌شناسی یا می‌شناسی، تو را نیاوردند که بشناسی و بدهی، تو مسئولِ دهش هستی، باید بدهی! راه رسیدن را باز می‌کند، جهتِ سود و عالی‌ترین سود و بهترین سود و ارزش ناپیداترین سودِ ارائه می‌کند، روشن می‌کند.
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، رحمان – جلسه دهم)