دوم ـ دو نقطه (:)

این نشانه معمولاً در موارد زیر مورد استفاده قرار می گیرد:
الف ـ پیش از نقل قول و مطالب اقتباس شده از دیگران؛ مانند: قرآن به ما دستور می دهد که: عدالت ورزید که آن به تقوی نزدیکتر است.

    شعار سقراط این بود که: خود را بشناس.
باء ـ پیش از بیان توضیحی، تعریفی و تفسیری مطلب مورد نگارش؛ مانند: آنچه انسان را به خداوند نزدیک می سازد: ایمان، اخلاص، تقوی و عبادت می باشد. و یا:
ایثار یعنی: از خود گذشتن و دیگری را بر خود مقدم داشتن.
تهجد، از آنجهت در نزدیک ساختن عبد به معبود مؤثر می باشد که:
در آن ریاکاری کمتر راه می یابد.

    جیم ـ پس از کلماتی که در تفسیر و روشنگری مطلب نقش دارند؛ مانند: «مثلاً»، «چنانچه و چنانکه»، «یعنی»، «مانند» و نظایر اینها، مانند: در نماز وتر می توان به حق دیگران دعا کرد؛ چنانکه: خیلی از بزرگان کرده اند.
وقتی سرم را بلند کردم یعنی: برو.
در خیلی از زمینه ها ایثار می توان کرد، چنانکه: در زمینه های اقتصادی و نظامی.

    دال ـ میان اعداد و شماره هایی که نمایانگر: جلد کتاب و صفحۀ آن، سورۀ قرآن و یا دیگر کتب مقدس و آیۀ آن و نیز نمایندۀ ساعت و دقیقه و ثانیه باشد دو نقطه می گذارند؛ مانند:
المیزان ۴ : ۱۲۷. یعنی المیزان، جلد چهارم، صفحۀ ۱۲۷. و یا: فرقان: ۲۳. یعنی سورۀ فرقان، آیۀ بیست و سوم. و یا نافلۀ شب را در ساعت ۴:۱۷ بجا آوردم؛ که روشن است.