زنده کسی هست که برای تذهیب و تجلیل و تلطیف و تشریف و تعزیز حیات کار می‌کند، یعنی کوشش می‌کند حیاتش لطیف‌تر بشود، با جلالت‌تر بشود، با شکوه‌تر بشـود، لطیف‌تر و ظریف‌تر بشود، زیبا بشود، تزئین بشود، عزیز بشود، با شرافت بشود، حیات بشود نه داشتنی‌ها! نفس زندگی‌اش اینطوری بشود، خودِ حیات تزکیه بشود، تهذیب بشود، زیبا سازی بشود، نگارگری بشود، شرافت پیدا بکند، شخصِ حیات، نه میز و صندلی هایش، نه ماشین و خانه‌اش!
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، حی – جلسه هشتم)