در رساله هایی که چند فصل دارند، بهتر آنست که:
1 ـ نوشته، نخست به چند بخش اصلی (مقدمه، متن و نتیجه) تقسیم شود؛
2 ـ مسایل و بخشها و بندهای هر یک از آنها شناسایی و معین گردند؛
3 ـ برای هر یکِ از فصل های فرعی، عنوانی ویژه انتخاب و ارائه شود؛
4 ـ عنوانهای فاصل و عمده، در صفحه یی تازه و مستقل، کمی بالاتر از وسط صفحه نقش خورند؛
5 ـ عناوین فرعی، انتخاب شده، در کنار صفحه و حدود مثلاً دو یا سه سانتی متر پائین تر از خط بالایی (ادامۀ تحلیل)، با حروفی مشخص تر نوشته شوند؛
6 ـ اگر نوشته، فقط دست نویس باشد، برای بهتر نمودار شدنِ عناوین اصلی و فرعی می توان از: تذهیب، نقاشیهای تزئینی، نقاشی خط متناسب، رنگهای دیگر (قلم هایی که به رنگهای مثلاً سبز و سرخ و… باشند)، خط کشی در زیر حروف عنوان، دائره کشی در اطراف حروف عنوان و سایر علامت گذاریهای تزئینی بهره جست.
به هر حال چون برای اکثریت نویسندگان امکانِ «فقط یکبار نویسی» میسر و ممکن نیست، لازم می باشد تا تحلیل گر مبتدی: خلاصه و یا فهرست بخشها را هم به جهت ترتیب و تدوین بهتر (ادغام کاری برخی از بخشها، پیوند بخشی برخی از بندها و بخشها، جداسازی برخی از بندها، بخشها و…)؛ هم به جهت تشخص و امتیاز بخشیدن به زمینه های عمده و مورد نظر، هم برای زدودن حشو و زواید و غیره، دو سه بار دست کاری، جلو و دنبال، مرتب و سپس پاک نویس نماید.
لازم به یادآوری ست که تنظیم و ترتیب مواد بندها و بخش ها به یکی از سه طریق صورت می گیرد:
1 ـ یا ترتیب زمانی است و در طول یکدیگر؛ مانند زمینه های تاریخی؛ که گاهی تحلیل گر رویدادهای تاریخی، رخدادهای مربوطه را مورد بررسی، ارزیابی و ارائه قرار می دهد.
2 ـ ترتیب حضوری و وقوعی پدیده ها، رویدادها و مسایل، چنانکه حضور دارند و واقع شده اند؛ مانند برخی برشهای تصویری در داستانها و یا بیان رویدادهای همزمان سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و… .
3 ـ پیوندهای سنخی ـ وجودی مسایل با یکدیگر، که مسایل همجنس و آنچه منطقاً بهم ارتباط دارند، در یکجا می آیند.