عظمتهائی که ما میشناسیم از یک طرف، و عظمتهائی که دنبالش هستیم از دیگر طرف، از همین جنس‌اند؟ یعنی الهی و ربّانی هستند یا نه؟ اگر نیستند کنارشان بگذاریم…اول، این عظمت، عظمتِ وجودی است نه اعتباری، از ناحیهی دیگران اعتبار نمیشود تا معتبران اگر اعتبارشان را پس گرفتند، شخص بشود هیچ و پوچ و عظمتشان بشود هیچ و پوچ! …دوم، این عظمت از حد و مقدار بالاتر است، چه مقدار؟ مقدار در برابرش هیچ است، مقدار پذیر نیست، تا کجا هست؟ خدا تا کجاست؟… تا دارد که بگوئیم تا؟ این عظمت مقداری نیست و حدّ پذیر نیست و بالاتر از حد و مقدار است…سوم، از نظر زمانی برای چنین عظمتی ابتداء و انتهائی نیست. خدا از کی عظیم بوده است؟ تا کی عظیم هست؟ خدا اگر عظمت میدهی اینطوری بده که نه حد داشته باشد، نه زمان داشته باشد، نه مکان داشته باشد، نه به اعتبارِ اغْیار و دیگران باشد. اگر نمیدهی یک شکم مرگ بده! آن بهتر است از ذلت این و آن کشیدن!
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، عظیم– جلسه چهارم)