۱۱- مقام آرامش گُل محمد

    و در نهایت به آرامشی دست پیدا می‎کند این انسان که هر چه، هر حرکتی، هر امری، هرچیزی که مـادون این مرتبه باشـد، زیر کنترلش هست، دیگـر دلـش را نمی‎لرزاند، همان داستان همیشگی ما و شما، می‎رسد به مقام آرامش گُل محمد! گل محمد! بله؟ این فرزندت این بیست و یک ساله، بیست و دو ساله بود، تازه دانشگاه را هم تمام کرده بود، بله! فوق لیسانس‎اش را هم گرفته بود، بله! سر چهار راه، موتور زد، می‎گوید: خیر است إن شاالله. خانه‎ات را دزد برد! خیر است! روزی که من به دنیا آمدم مگر خانه داشتم؟ لباس هم تازه نداشتم، خانه را که بگذار باشد! آنی که آن روز که من نه آب خورده می‏توانستم، نه غذا، نه راه رفتن بلد بودم، نه صحبت کردن، به من روزی رساند، آن هم چه روزی‎ای! الان که خدائی‎اش به پایان نرسیده که من هراس پیدا کنم، خانه‎ی مرا دزد برد، مغازه‎ آتش گرفت، خوب گرفت که گرفت! این برخوردار شدنِ از این آرامـش ربانی، نشانه‎ی چه هست؟ نشانه‏‌ی اینکه این شخص مظهر ربوبیت حق است.

(گوشه‎ای از سخنرانی آرمان‎های امام علی علیه السلام، مظهر ربوبیت – جلسه اول)