موارد کاربرد این نشانه از این قرار است:
الف ـ برای جدا کردن جمله ها و عبارتهای توضیحی، تفسیری و… از جملۀ اصلی نوشته؛ مانند: وقتی صحبت از نشانه گذاری ـ و فواید متنوع آن در خواندن و نوشتن ـ به میان می آید؛ برخی قیافه می گیرند!
باء ـ وقتی نوشته، گزارش گفتگوی افرادی باشد که به شکلی با هم تبادل افکار داشته اند؛ در ابتدای گفتار هرکدام از آنها و دقیقاً در سرِ سطر نوشته می آید.
یاد آوری ـ اینکار، در واقع نوعی اقتصاد در نویسندگی بوده و بجای اینکه نویسنده هی پشت سر هم بنویسد که: تقی گفت… محمود پاسخ داد؛ پس از ذکر نام آنها ـ برای مرتبۀ اول گفتگو ـ در قسمت بعدی بجای اسمشان همین خط فاصله را می گذارد.
این مورد، بیشتر در داستانهای پرگفتگو، نمایشنامه ها و برخی از گزارشهای تلفنی کاربرد دارد.
جیم ـ گاهی این نشانه به جای حروف اضافۀ «تا، به» و در میان شماره های تاریخ نما، کلمه ها و غیره به کار می رود؛ مانند:
«این نمایشگاه از 17ـ 27 حوت 1374 دائر می باشد.»
ساعات کار: 4 ـ 8 بعد از ظهر.
جادۀ کابل ـ غزنی تا اطلاح بعدی بسته است.
دال ـ هرگاه در آخر سطر، برای نوشتن تمام کلمه، جا نبوده و نویسنده بخشی از آنرا به سر سطر بعدی بنویسید؛ بعد از بخش اول کلمه، این نشانه (- ) را گذاشته و بدین وسیله توجه می دهند که کلمه ناقص است؛ مانند:
آنچه مرا بر آن داشت تا با همۀ وجود از ارزشهای مورد نظر خود دفاع کرده و ایثار- گرانه عمل نمایم؛ تقوی و طهارت تو بود.