یکم ـ رشد مادی و ظلم

وَ كَمْ أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَهَا فَتِلْكَ مَسَاكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَن مِّن بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا وَ كُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِينَ * وَ مَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ حَتَّىٰ يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا وَ مَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَىٰ إِلَّا وَ أَهْلُهَا ظَالِمُونَ * قصص 58 و 59
« چه قریه های بسیاری که بر اثر فزونی نعمت سرمست و مغرور شده بودند، هلاکشان کردیم و این خانه های آنهاست که پس از آنها جز اندکی در آن سکونت نکردند و ما وارث آنها بودیم. * پروردگار تو نابود کنندۀ این قریه ها نبود مگر بعد از آن که رسولی به مرکز آنها بفرستد که آیات ما را بر آنان بخواند و ما هرگز قریه ها را نابود نکردیم مگر آن که اهالی آن ستمکار بودند. * »