یکم ـ رشد مادی و ظلم

وَ کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَرْیَهٍ بَطِرَتْ مَعِیشَتَهَا فَتِلْکَ مَسَاکِنُهُمْ لَمْ تُسْکَن مِّن بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِیلًا وَ کُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِینَ * وَ مَا کَانَ رَبُّکَ مُهْلِکَ الْقُرَىٰ حَتَّىٰ یَبْعَثَ فِی أُمِّهَا رَسُولًا یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِنَا وَ مَا کُنَّا مُهْلِکِی الْقُرَىٰ إِلَّا وَ أَهْلُهَا ظَالِمُونَ * قصص ۵۸ و ۵۹
« چه قریه های بسیاری که بر اثر فزونی نعمت سرمست و مغرور شده بودند، هلاکشان کردیم و این خانه های آنهاست که پس از آنها جز اندکی در آن سکونت نکردند و ما وارث آنها بودیم. * پروردگار تو نابود کنندۀ این قریه ها نبود مگر بعد از آن که رسولی به مرکز آنها بفرستد که آیات ما را بر آنان بخواند و ما هرگز قریه ها را نابود نکردیم مگر آن که اهالی آن ستمکار بودند. * »