یکم ـ نقطه (.)

این نشانه، علامت وقف کامل، سکوت ممتد و به پایان رسیدن جمله بوده و مهمترین موارد کاربردش عبارتند از:
الف ـ در آخر جمله های کامل ـ اعم از اینکه خبری، امری و یا انشایی باشد ـ گذاشته می شود.
مثال برای جملۀ خبری: کار این سیاهه بسیار به درازا کشید.
مثال برای جملۀ انشایی: شاید اگر زودتر می نوشتم، خرابترش می کردم.
مثال برای جملۀ امری: این نوشته را بخوانید و نارسایی هایش را تکمیل کنید.

     باء ـ بعد از حروفی که معمولاً به عنوان علامت اختصاری بکار می روند گذاشته می شود؛ مانند: ع. بیریا (عبدالله بیریا)؛ U.S.A(یونایتد ستد امریکا)؛ سعدی متوفای قرن هشتم هـ . ق (هجری قمری) و غیره.

     جیم ـ بعد از علائم شمارشی، و نیز پس از حروف ابجدی که به طریق حساب جمل نوشته شده باشند گذاشته می شود؛ مانند ۳.۲.۱. و غیره. یا: الف. باء. جیم. و غیره.

    تذکر: این علامت (.) در آخر جمله ای هم که در داخل علامت هلالین و یا کمانک آمده باشد می آید؛ منتها:
اگر عبارت داخل کمانک کامل و مستقل باشد، نقطه را در داخل کمانک می گذارند؛ مانند: (احمد همۀ حجت ها را تمام کرده بود.)؛ ولی اگر مطلب داخل هلالین بخشی از یک جمله و ناتمام بود، نقطه را در خارج کمانک می گذارند؛ مانند: (چنانکه در مواردی بیشمار خواهید دید).
این نکته نیز قابل توجه می باشد که: اگر دو جملۀ کامل توسط واو عطف به یکدیگر معطوف شده باشند، حتماً نقطه را در آخر جملۀ دوم می گذارند؛ مانند: با یاد نام خداوند به آرامش عجیبی رسیده بودم و در ژرفای وجود خویش، نوری نوازشگر را مشاهده می کردم.