دسته: آرمان های امام علی (ع)

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین، الحمدلله الأول بلا اول کان قبله و الأخر بلا آخر یکون بعده، الذی قصرت عن رؤیته ابصار النظارین و عجزت عن نعته اوهام الواصفین، ابتدأ بقدرته الخلق ابتداءً، واخترعهم علی مشیتة اختراعاً، ثم سلک بهم طریق ارادته، وابعثهم فی سبیل محبته، ثم الصلوات و السلام علی خیر خلقه و اشرف بریته، الذی سمّی فی السماء بأحمد و فی الأرضین بأبالقاسم المصطفی محمد صلوات الله و سلامه علیه و علی بن عمه سید الموحدین امام العارفین علی بن ابیطالب و اولاده المنتجبین.

امّا بَعد قال علیُّ بن ابیطالب علیه السلام فی مُناجاتِه: «يا قَيُّومُ أَنْتَ الْقائِمُ عَلى‌ كُلِّ نَفْسٍ وَ الْمُقِيمُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ اِجْعَلْنِي مِمَّنْ يُطِيعُكَ وَ يَقُومُ بِأَمْرِكَ وَ حَقِّكَ وَ لا يَغْفُلُ عَنْ ذِكْرِكَ».[1]

بار دیگر جهت خشنودیِ ارواح جمیع انبیاء و شهداء و رفتگان این جمع و همچنین قلب مقدس آقا امام زمان (عج) اجماعاً صلواتی ختم بفرمائید.

مباحث امشب ما نیز پیرامون آرمان‌های حضرت امیر علیه السلام دور خواهد زد و در لحظاتی که در اختیار بنده هست خواهم کوشید به یکی دیگر از آرمان‌های والای آن حضرت (ع) عطف توجه دهم، این عطف توجه همانطوری که در شب‌های مکرر ذکر کرده‌ام، برای مقایسه هست تا ما ببینیم با چنین آرمان‌هائی آشنائی، انس و الفت داریم؟ در جهت‌شان عملاً و برای تحققِ عملی آن‌ها قیام داریم و قرار داریم؟ و اگر داریم به چه مقدار است؟ می‌شود رشدش داد، تقویتش کرد، تلطیفش نمود، بیشترش ساخت یا نه؟

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین، الحمدلله الأولِ بِلا اول کان قَبله و الأخِرِ بِلا آخر یَکونُ بَعدَه، الّذِی قَصُرَت عَن رُؤیتِهِ اَبصارُ النّظَارین و عَجَزَت عن نَعته اوهام الواصفین، ابتدأ بِقدرتهِ الخَلق إبتداءً، واخترعَهُم عَلی مَشیَّتِهِ إختراعاً، ثُمّ سَلَکَ بِهِم طَریقَ إرادَتِه، وابعَثَهُم فِی سَبیل مَحَبِّتِه، ثُمَّ الصّلوةُ و السّلامُ عَلی خَیرِ خَلقِهِ و أشرَفِ بَرِیَّتِه، الّذِی سُمِّیَ فِی السَّماءِ بِأحمَد وَ فِی الأرضین بّأبّالقاسِم المُصطفَی مُحَمّد صَلواتُ اللهِ و سَلامُهُ عَلیه وَ عَلی بنِ عَمِّهِ سَیّدِ الموحدین امامَ العارفین عَلِی بن ابیطالب و اولادِهِ المُنتَجَبِین.

امّا بعد قال علیُّ بن ابیطالب علیه السلام فی مُناجاتِه: «يا حَيُّ أَسْأَلُكَ بِحَياتِكَ الَّتِي لا تَمُوتُ أَنْ تُهَوِّنَ عَلَيَّ الْمَوْتَ وَ أَنْ تُحْيِيَنِي حَياةً طَيِّبَةً وَ تَوَفَّنِي مَعَ الأَبْرارِ».[1]

بار دیگر جهت خشنودی ارواح مقدسه‌ی شهداء، ارواح رفتگان این جمع، قلب مقدس امام زمان (عج) اجماعاً صلواتی ختم بفرمائید.

در ادامه‌ی مباحث‌مان پیرامون آرمان‌های علی بزرگوار (ع)، امشب به یکی از محوری‌ترین آرمان‌ها عطف توجه می‌دهیم با ذکر این نکته که امشب عرائض بنده خیلی کوتاه خواهد بود، شب بسیار متبرِّکی هست، عرائض را موجز و خلاصه ذکر می‌کنم، اُمَّهات را می‌گویم، شرحش بماند به ذهن خودِ عزیزان شنونده، مقایسه‌اش با کسانی هست که خودشان را دوست می‌دارند، به خویشتن دلسوزاند و احترام می‌گذارند.

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین، الحمدلله الأولِ بِلا اول کان قَبله و الأخِرِ بِلا آخر یَکونُ بَعدَه، الّذِی قَصُرَت عَن رُؤیتِهِ اَبصارُ النّظَارین و عَجَزَت عن نَعته اوهام الواصفین، ابتدأ بِقدرتهِ الخَلق إبتداءً، واخترعَهُم عَلی مَشیَّتِهِ إختراعاً، ثُمّ سَلَکَ بِهِم طَریقَ إرادَتِه، وابعَثَهُم فِی سَبیل مَحَبِّتِه، ثُمَّ الصّلوةُ و السّلامُ عَلی خَیرِ خَلقِهِ و أشرَفِ بَرِیَّتِه، الّذِی سُمِّیَ فِی السَّماءِ بِأحمَد وَ فِی الأرضین بّأبّالقاسِم المُصطفَی مُحَمّد صَلواتُ اللهِ و سَلامُهُ عَلیه وَ عَلی بنِ عَمِّهِ سَیّدِ الموحدین امامَ العارفین عَلِی بن ابیطالب و اولادِهِ المُنتَجَبِین.

اَمّا بَعد قال امام علی علیه السلام فی مناجاته: «يا مُتَعالِ أسْأَلُكَ بِعُلُوِّكَ أنْ تَرْفَعَنِي وَ لا تَضَعَنِي وَ لا تُذِلَّنِي بِمَنْ هُوَ أَرْفَعُ مِنِّي وَ لا تُسَلِّطْ عَلَيَّ مَنْ هُوَ دُونِي».[1]

بار دیگر جهت خشنودی ارواح مقدسه‎ی شهدا، ارواح رفتگان این جمع و قبولی طاعات و مزید توفیقات اجماعاً صلواتی ختم بفرمائید.

در ادامه‌ی مباحث گذشته پیرامون آرمان‌ها و شناخت آرمان‌های آقا امیرالمؤمنین علیه السلام، امشب خواهیم کوشید به یکی دیگر از آرمان‌های والایِ آن حضرت (ع) عطف توجه بدهیم که در نوع خود در کنار سایر آرمان‌های آن حضرت (ع) بی‌بدیل است، شاید خداوند متعال توفیق را یارمان بسازد و موفق گردیم، گوشه چشمی و توجهی هرچند کوتاه و اندک به این آرمان انداخته و خودمان را در جهت تحقق و شکوفائیِ چنین آرمان‌هائی و از جمله آرمانی که می‌خواهیم به روشن کردنش بپردازیم، عنایت فرماید.

حضرت (ع) دست تمنا به بارگاه الهی بلند کرده و می‌فرماید: «يا مُتَعال» ای آنی که به برترین مراتب علوّ و بی‌عیبی قرار داری «أسْأَلُكَ بِعُلُوِّكَ أنْ تَرْفَعَنِي وَ لا تَضَعَنِي» از تو می‌خواهم مرا رفعتِ مکانتْ بخشی، به جایگاهی که در شأن تو هست که بنده‌ی تو به آن برسد، نه بنده‌ی هواهای نفس، نه بنده‌ی دنیا! «أسْأَلُكَ بِعُلُوِّكَ أنْ تَرْفَعَنِي وَ لا تَضَعَنِي» و با رها کردنِ من به خود من و واگذاردن من به نفس من، مرا ضایع نفرمائی «وَ لا تُذِلَّنِي بِمَنْ هُوَ أَرْفَعُ مِنِّي» مرا ذلیل کسی، دست کسی قرار ندهی که از من برتر است و ترجمه‌ی زیباتری که می‌توان از این جمله ارائه داد این هست «وَ لا تُذِلَّنِي بِمَنْ هُوَ أَرْفَعُ مِنِّي» مرا در جایگاهی قرار ندهی که کسی دیگر بر من برتری داشته باشد و زیرِ دست او قرار بگیرم «وَ لا تُسَلِّطْ عَلَيَّ مَنْ هُوَ دُونِي» و آنی که از من در رتبه‌ی وجودی پایین‌تر است بر من مسلط مگردانی.

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله ربِّ العَالَمین، الحَمدُللهِ الّذی لا یَبلُغُ مِدحَتُةُ القائِلون وَ لا یُحصِی نَعمائَهُ العَادّون وَ لا یُؤَدِّی حَقَّهُ المُجتَهِدون الّذی لا یُدرِکُهُ بُعدِ الهِمَم و لا یَنالُهُ غَوصُ الفِتَن، فَطَرَ الخَلائِقَ بِقُدرَتِه وَ نَشَر الرِّیاحَ بِرَحمَتِه وَ وَتَّدَ بِالصُّخورِ مَیَدان أرِضِه، اَوَّلُ الدِّین مَعرِفَتِه. والصَّلوةُ والسَّلامُ عَلَی خَیر خَلقِه و أَشرَفِ بَرِیَّتِه، الّذی سُمِّیَ فِی السَّماءِ بَأَحمَد وَ فِی الأَرضِین بِأبالقاسِمِ المُصطَفَی مُحَمِّد صَلواتُ اللهَ و سَلامُهُ عَلَیه و عَلی بن عَمِّهِ سَیِّدَ المُوَحِّدینَ اِمامَ العارفین عَلِی بن ابیطالب وَ اولادهِ المُنتَجَبِین.

امّا بعد قالَ علی علیه السلام فی مُناجاتِه: «يا كَبِيرُ لا تُصَعِّرْ خَدِّي وَ لا تُسَلِّطْ عَلَيَّ مَنْ لا يَرْحَمُنِي وَ ارْفَعْ ذِكْرِي وَ شَرِّفْ مَقامِي وَ اعْلِ فِي عِلِّيِّينَ دَرَجَتِي». [1]

بار دیگر جهت نورانی شدن قلب‌ها، خشنودی ارواح همه‏‎‌‏‎ی شهداء و ارواح رفتگان این جمع صلواتی ختم بفرمائید.

همچون شب‌های گذشته امشب نیز می‌پردازیم به ذکر یکی دیگر از اهداف والا و آرمان‌های قدسیِ مولی الموحدین امیرالمؤمنین علیه السلام، تا زمینه‌ائی باشد برای مقایسه‌ی میان موضع‌گیری‌های ما، جهت گیری‌های ما، آرمان‌گزینی‌های ما و آنیکه ادعا می‌کنیم پیشوای ما او هست، امام‌مان او هست، جلودارمان او هست، الگوی‌مان او هست و برآنیم تا خودمان را بدو برسانیم.

مقدمتاً نکته‌ائی که روشن است یادآورم می‌شوم، اگر چه گمان نکنم به یادآوریِ خودش نیازمند باشد و آن اینکه همه‌ی شما شنیده‌ائم و می‌شنویم و دانسته‌ایم و می‌دانیم که در همه‌ی ادیانی که صحبت از آفریدگار دارند و خدا دارند، همه‌ی ادیانی که به نحوی به خدائی معتقد هستند، به پروردگاری معتقد هستند، مدعی هستند که این خدا و این پروردگار بزرگ است و طبیعتاً در مکتبی که ما در آن قرار داریم و مشرَبی که ادعای پیرویِ آن را می‌کنیم باز همین نکته تأکید شده است و ماها به عنوان مدعیان اسلام و اقامه کنندگانِ مناسک اسلامی و از جمله نماز، شروع نمازمان را با اعلام همین نقطه نظر انجام می‌دهیم و مساجدمان نیز لحظه‌های آغازین اتصال و روی کرد به حضرت دوست را با همین اعلام، آغاز می‌کنند آنجا که می‌گویند: الله اکبر، الله اکبر و نماز با تکبیرة الإحرام شروع می‌شود و در طول نماز ما این مسائل را داریم به خصوص مسئله‌ی اعلام اکبریت حضرت حق را داریم و ما اهل تشیع پس از سلام‌های ثلاثه، باز سه تکبیر استحبابی داریم که پشت سر هم می‌گوئیم الله اکبر.

(با اصلاحات ویرایشی)

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله ربِّ العَالَمین، الحَمدُللهِ الّذی لا یَبلُغُ مِدحَتُةُ القائِلون وَ لا یُحصِی نَعمائَهُ العَادّون وَ لا یُؤَدِّی حَقَّهُ المُجتَهِدون الّذی لا یُدرِکُهُ بُعدِ الهِمَم و لا یَنالُهُ غَوصُ الفِتَن، فَطَرَ الخَلائِقَ بِقُدرَتِه وَ نَشَر الرِّیاحَ بِرَحمَتِه وَ وَتَّدَ بِالصُّخورِ مَیَدان أرِضِه، اَوَّلُ الدِّین مَعرِفَتِه. والصَّلوةُ والسَّلامُ عَلَی خَیر خَلقِه و أَشرَفِ بَرِیَّتِه، الّذی سُمِّیَ فِی السَّماءِ بَأَحمَد وَ فِی الأَرضِین بِأبالقاسِمِ المُصطَفَی مُحَمِّد صَلواتُ اللهَ و سَلامُهُ عَلَیه و عَلی بن عَمِّهِ سَیِّدَ المُوَحِّدینَ اِمامَ العارفین عَلِی بن ابیطالب وَ اولادهِ المُنتَجَبِین.

امّا بَعد، قال علی علیه السلام فِی مُناجاتِه: يا كَرِيمُ بِكَرَمِكَ تَعَرَّضْتُ وَ بِهِ تَمَسَّكْتُ وَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ اعْتَمَدْتُ فَأَكْرِمْنِي بِكَرامَتِكَ وَ أنْزِلْ عَلَيَّ رَحْمَتَكَ وَ بَرَكاتِكَ وَ قَرِّبْنِي مِنْ جِوارِكَ وَ ألْبِسْنِي مِنْ مَهابَتِكَ وَ بَهاءِكَ وَ انِلْنِي مِنْ رَحْمَتِكَ وَ جَزِيلِ عَطائِك. [1]

بار دیگر جهت خشنودیِ ارواح مقدسه‎ی جمیع شهداء، رفتگان این جمع و این عنایات ویژه و خاصه‎ی حضرت حق برای همه‎ی مؤمنان اجماعاً صلواتی ختم بفرمائید.

در ادامه‎ی مباحث ما پیرامون گوشه‎ای از آرمان‌های حضرت امیر علیه السلام، امشب به یکی دیگر از آرمان‌های والای آن حضرت (ع) عطف توجه می‎دهیم که اگر انسان بداند که این آرمان و تحققش و شکوفا شدنش در خودِ انسان، چه زیبائی‎ها، والائی‎ها، عظمت‎ها، عزت‎ها، آزادگی‎ها تولید می‎کند، همه‎ی تلاشش را با همه‎ی قوای وجودی‎اش جمع می‎کند تا عمرش را در سر تحقق و شکوفائی همین آرمان صرف کند و بگذراند.

ترجمه‎ی شتابناکی از درخواست حضرت (ع) ارائه می‎کنیم، توسل می‎جوید آقا به اسم مبارک کریم و ندا دَر می‎دهد: «يا كَرِيمُ بِكَرَمِكَ تَعَرَّضْتُ وَ بِهِ تَمَسَّكْتُ» به کرم تو متعرض می‎شوم، چنگ می‎زنم، پناه می‎برم و به همین کرم تمسک می‎جویم و بر آن تکیه می‎کنم و اعتماد می‎نمایم، پس بر من کرامت فرمای «فَأَكْرِمْنِي بِكَرامَتِكَ» پس به کرامتت به من اکرام فرمای و دنباله‎ی مطلب که خواهد آمد.

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین، الحَمدُ والثّناء لِعَینِ الوُجود و الصّلوةُ وَ السّلامُ عَلی واقِفِ مواقِفِ الشُّهود وَ عَلی آلِه أُمَناءِ المَعبود.

اما بعد قَال عَلیُ بن ابیطالِب علیه السلام: يا عَظِيمُ أنْتَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ، بِعَظَمَتِكَ اسْتَعَنْتُ فَارْفَعْنِي وَ الْحِقْنِي دَرَجَةَ الصّالِحِينَ. [1]

بار دیگر جهت شادی ارواح شهداء، قبولی طاعات و عبادات و درخواست دعاها و نیایش‎ها اجماعاً صلواتی ختم بفرمائید.

در ادامه‎ی مباحث گذشته پیرامون آرمان‎های امیر مؤمنان علیه السلام و مقایسه‎ی آن با موضع گیری‎های خودمان به عنوان مدعیان ولایت و موالیان آن حضرت (ع) به بخش دیگری و به آرمان دیگری از آرمان‎های والای آن حضرت (ع) توجه می‎کنیم که ما را به زمینه‎ی بسیار عزیز و شریف و والا راهنمون تواند شد.

در این آرمان، حضرت (ع) خطابِ به ذات مقدس احدی دارد: ای بزرگ! ای والا! تو پروردگار عرشِ بزرگی! قسم‌ات می‎دهم به عظمت تو و استعانت می‎جویم از عظمت تو، پس مرا رفعت و عظمت بخش و با صالحان ملحق گردان و به صالحان برسان!

حضرت حق، همه می‎دانیم یا حداقل ادعا می‎کنیم که می‎دانیم که تو بزرگی، ادعایمان این است که می‎فهمیم حضرت حق بزرگ است به ذات خویش و نه به فعل خویش و یا جثّه‎ی خویش، چون بزرگی گاه به قدرت جسمانی هست، گاه به جثه‎ی وجودی هست، این خانه از آن خانه بزرگ‎تر است، این درخت از آن درخت عظیم‎تر است، این سیل از آن سیل عظیم‎تر است، این زلزله از آن زلزله عظیم‎تر است. گاهی نه، به این چیزها نیست، عظمت به ذات است بر همه چیز و در همه‎ی شئون، که ویژه‎ی حضرت حق است.

در کلام ما این نکته مسجل است که خداوند به صفاتِ زائدِ بر ذات متصف نمی‎شود، یعنی اینطوری نیست که ذاتی باشد و بر او دانش را بپذیریم، دانش چیز دیگری باشد، ذات چیزِ دیگری که بعد این ذات بشود عالم، هنر چیزی باشد و ذات چیزی و این ذات به دلیل رسیدن و برخوردار شدنِ از هنر بشود مبتکِر. صفات الهی عین ذات اوست، صفاتِ زائد بر ذات برای ما معقول نیست و مورد ایمان و اعتماد ما نتواند بود.

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین، الحمدُللهِ الّذی نَوَّرَ قُلوبَ العَارِفینَ بِذِکرِه وَ قَدَّسَ أرواحَهُم بِسِرّهِ و بِرّه و شَرَّحَ صُدُورهم بِنُورِهِ و اَنطَقَهُم بِبَیَانِه و شَغَلَهُم بِخِدمَتِه، واستَعمَلَهُم لِعبادَتِه و الصَّلوةُ وَ السَّلامُ عَلی خَیرِ خَلقِه و اَشرَفَ بَریِّتِه، الَّذِی سُمّی فِی السَّماءِ بِأحمد و فِی الأرضین بِأبالقاسِم المُصطَفی مُحَمّد صَلواتُ اللهِ و سَلامُهُ عَلیه وَ عَلَی بنِ عَمِّهِ سَیِّدِ المُوَحّدِین اِمامَ العَارِفین عَلِی بنِ اَبیطالِب و اَولادِهِ المُنتَجَبین.

اَمّا بَعد قال علی علیه السلام فی مناجته: «يا نُورُ أنْتَ نُورُ السَّماواتِ وَ الأرْضِ، قَدِ اسْتَضاءَ بِنُورِكَ أهْلُ سَماواتِكَ وَ أرْضِكَ فَأسْأَلُكَ أنْ تَجْعَلَ لِي نُوراً فِي سَمْعِي وَ بَصَرِي اَسْتَضِي‌ءُ فِي الدُّنْيا وَ الأخِرَة». [1]

بار دیگر جهت خشنودیِ ارواح مقدسه‎ی جمیع شهدای اسلام، ارواح رفتگان این جمع و برآمدن حاجتِ حاضرین صلواتی ختم بفرمائید.

در ادامه‎ی بحث‎های مربوط به آرمان‎های حضرت امیر علیه السلام، امشب به فراز دیگری توجه می‎کنیم و توجه می‎دهیم که از نظر اهمیت در صدر قرار دارد.

حضرت (ع) می‎فرماید: یا نور. خطاب به حضرت حق است، ای نور، تو نور آسمان‎ها و زمینی و یقیناً آسمان‎های تو و زمین تو، از تو نور می‎گیرند، روشنی می‎یابند، حال که چنینی از تو می‎خواهم، تمنّا می‎کنم، برای چشم من و گوش من نوری قراری دهی، تا با این نور دنیا و آخرت را روشن نمایم، تا با نوری که تو قرار می‎دهی دنیا و آخرت خویش را روشن دارم.

نور را همه‎ی ما می‎شناسیم و دریافتی و شناختی از نور داریم، هرچند که گاهی شناخت‌مان ناقص است، مثلاً اگر از این آقا بپرسند شما نور را می‎بینید؟ شما نور را دیده‌اید؟ می‎فرماید بله دیده‎ام، شما چی؟ شما چی؟ نه همین نور را می‎بینید یا نمی‎بینید؟ خُب همه دروغ می‎گویند.

اعوذ بالله سمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحَمدُللهِ رَبِّ العالمین، الحَمدُلله الّذِی هَدانا لِهَذا وَ مَا کُنّا لِنَهتَدِیَ لَولا أن هَدانَا الله، ثُمَّ الصَلوةُ و السّلامُ عَلی خَیرِ خَلقِه و أشرَفِ بَرِیَّتِه، الّذی سمّی فِی السماءِ بِأحمد وَ فِی الأرضین بِأبالقاسِمِ المُصطَفَی مُحمّد صَلواتُ اللهِ و سَلامُهُ عَلیه و عَلی بنِ عَمِّهِ سَیِّدِ المُوَحِّدین إِمامَ العارِفین عَلی بنِ ابیطالب و أولادِهِ المُنتَجَبین.

اَمّا بَعد قَالَ مَولانا امیرُالمؤمنین عَلیه السلام: «اللّهُمّ إنّی أسْأَلُكَ يا اللَّهُ بِالرُّبُوبِيَّةِ الَّتِي تَفَرَّدْتَ بِها انْ تَقِيَنِي مِنَ النّارِ بِقُدْرَتِكَ وَ تُدْخِلَنِي الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِك».[1]

بار دیگر جهت شادی قلب شهداء و ارواح شهداء، رفتگان این جمع و مزید توفیقات الهی صلواتی ختم بفرمائید.

عرائضی پیرامون این بخشِ از دعای حضرت علی (ع) و درخواست آن حضرت (ع) در جلسه‎ی گذشته خدمت سروران تقدیم شد، تتمّه‎ی مطلب را خواهم کوشید امشب تا حدودی با اختصار به عرض برسانم.

یکی از آرمان‎های حضرت (ع)، موضع گیری‎ها و جهت گیری‌های حضرت (ع)، وانهادنِ پرورش و تربیت و جهت و آرمان به پرورش دهنده‎ی یگانه و مطلق است. حضرت (ع) می‎خواهد موضعِ رشد خودش را، موضعِ پرورش خودش را، موضعِ آرامش خودش را، موضعِ غنای وجودی خودش را و جهت همه‎ی این‎ها را به آنی بسپارد که در هستی از او بهتر، مهربان‎تر، دلسوزتر و داناتر وجود ندارد و این درسی است برای ماها.

جهت رشدمان را اگر موالی (ع) علی هستیم، باید به مولای علی (ع) بسپاریم، موضع رشد و غنا و کمال و آرامش‎مان را باید هم جهت با علی (ع) و مولای علی (ع) بنمائیم. و اگر براستی علی علیه السلام الگوی ما هست در نگرش و در کُنش، لازمه‎ی این ادعا این است که از نظر آرمانی و هدف گزینی در حیات، همان آرمان‎ها و هدفی را یا اهدافی را مورد توجه و اقبال و استقبال قرار بدهیم که آن والا داشته و قرار داده است.