حداقل اگر خود ما دل ما به خود ما بسوزد، این یک…دوم، واقعیتِ امر این است که دیگران به ما احترام نمی‌گذارند، ما را محترم نمی‌دارند و نمی‌شمارند، حداقل خود ما به خود ما احترام بگذاریم، دیگر این که دیگر حق خودِ انسان است، حق طبیعی‌اش هست. اگر کسی دلش به خودش بسوزد و خودش به خودش احترام بگذارد…در کل جامعه شناسی دنیا و تمام طول تاریخ همین پنج شاخه است، یا ثروت است، یا قدرت است، یا ریاست است، یا شهرت است، یا لذت است، چیز دیگری نیست. این‌ها را بررسی بکنیم ببینیم که آیا از این طریق کسی تا به حال در طول تاریخ، به آرامش ربّانی، به آرامی حیاتی نه وهمی! به آرامشی که حیاتش را رشد بدهد… رسیده است؟ خُب نرسیده است، این واقعیتی است که نرسیده کسی. برمی‌گردد به اینجا، چکار بکنیم؟ تکیه به قیوم بکنیم، سرپرستی و رهبری و دلالت خودمان را و قوای وجودی خودمان را به دست آفریننده‌اش بدهیم.
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، قیوم – جلسه نهم)
