علی علیه السلام چشمی واقع یاب و واقع نمای برای دیگران میخواهد، اما ما دیدنیهای فریبنده و مسخره و تلاشیگر…او علیه السلام چشم و گوش و درکی کمال‌بار و غنامند و بی‌نیاز کننده و رهاننده و آزاد سازنده از مادون میخواهد، ولی ما چشم و گوشی اسیرِ رنگینی‌های مسخرهی دنیای سپنجی…یک ناز بکن تا مرا از هر دو عالم آزاد کنی، رحم نداره ناز تو! بی رحمی پیشه کرده است! به ما که میرسد هیچ توجهی نمیکند. گرفتار دو عالم رنگم اسیر دو عالم رنگم از بیرحمی نازت، اسیر الفت خود کن اگر میخواهی آزادم.
علی علیه السلام گوشی و چشمی میخواهد که همهی موجودات را، حقایق درونی شان را روشن کند، همهی شنیدنیها را روشن کند، همهی دیده شدنیها را روشن کند، و جانِ انسان را برای رسیدن به آفرینندهاش و روشن کنندهاش مشتاق بسازد، اما با دل به همین زمینههائی بستهایم که گاهی خجالت میکشیم به خودمان بگوئیم ما عاشق چهایم ما اسیر چهایم؟
(گوشهای از سخنرانی آرمانهای امام علی علیه السلام، نور – جلسه سوم)